"Wintersport" in de Vogezen

Hoe het begon
Dag nul;

Donderdag 25 maart vertrokken Ruud, Peter Paul en Frank naar het plaatsje Kruth in de Vogezen, aan de voet van de "Grand Ballon". Daar had Ruud een camping gevonden die chalets verhuurt en speciaal voor ons 2 dagen eerder open ging. Wij waren dus de enige camping gasten op dat moment, ook leuk. De weervoorspellingen waren niet al te rooskleurig (8 graden en regelmatig regen), maar daar lieten wij ons niet door weerhouden.

Dag een;

Na onze eerste nacht in de chalet, welke overigens prima uitgerust was en voorzien van alle gemakken (magnetron, vaatwasser en toilet :-)), bleek het 's ochtends te regenen. Later zou het droger worden, dus we gingen eerst met de auto (ja, die dikke X5 van PP) de mooiste (lees moeilijkste) beklimming van de Grand Ballon verkennen. Een stukje rijden naar het dorpje St.Amarin en daar het smalste weggetje omhoog. Het wegdek was zo slecht dat we al besloten hier straks niet met de racefiets over heen te kunnen, maar met de mountainbike. We hadden voor alle zekerheid allemaal 2 fietsen mee genomen (MTB en race). Ongeveer 2 kilometer van de top kwamen we ter hoogte van een herberg een kleine sneeuwrichel tegen, maar die namen we met gemak, om 30 meter verderop geconfronteerd te worden met een weg die bedekt was met een pak sneeuw van 30-40 cm. De weg naar boven bleek dus nog afgesloten. En wat doe je als je met een BMW voor de keuze staat om je verstand te volgen (= achteruit keren in het gras) of je gevoel ("ik trek hem wel even om op de sneeuw"). PP had beter niet zijn gevoel kunnen volgen. We reden ons tot aan de assen toe vast in de zachte (dooiende) sneeuwmassa.

Ruud en Frank eruit (dat scheelt een paar kilo), maar na een beetje heen en weer spinnen, stond hij muurvast. Geluk bij een ongeluk dat we nog naast de herberg stonden. Die was weliswaar nog gesloten (ook die ging pas 28 maart open), maar er brandde wel licht. Gelukkig bleek de vrouw des huizes thuis en bereid ons 2 sneeuwscheppen te lenen, onder voorwaarde dat wij op de terugweg de slagboom dicht zouden trekken, die haar zus net daarvoor open had laten staan. Als dat niet gebeurd was waren wij niet naar boven gereden.

Na een minuutje of 10 graven in de ijzige kou en striemende sneeuw-/regenbuien, waren de wielen zover vrij dat PP een poging kon wagen (zie de foto's en het filmpje). Uiteindelijk lukte het. Blij dat we niet met de fiets naar boven gekomen waren, want dan hadden we om moeten keren (moesten we nu trouwens ook).


Daarna hebben we met de auto 2 andere beklimmingen verkend, die minder hoog waren en daarom sneeuwvrij (op dat moment tenminste). De Col du Bramont (956 mtr hoog) en Le Markstein (1191 mtr hoog). Deze beide liggen vlak naast elkaar en dicht bij de camping.

Hoewel het 's middags nog steeds geen goed weer was (temperatuur ca. 6 gr.), zijn we uiteindelijk toch gaan fietsen op een droog moment. Toen we goed en wel de camping af waren begon het cehter al te regenen en dat hield niet meer op. Eerst naar de Col du Bramont. Dit is een klim van exact 7 kilometer lang met een gemiddelde stijging van 5,7%. Een mooie klim met veel haarspeldbochten. Gaandeweg de klim ging de regen over in natte sneeuw. Boven (temperatuur een graad of 2) even een fotootje gemaakt
en op elkaar gewacht, daarna snel een ander regenjack aan en naar beneden. En dat was koud! Ik dacht dat mijn hersens bevroren en gevoel in mijn vingers had ik ook al nauwelijks meer. Door de vele plassen (of liever waterstroompjes) over de weg, werden mijn voeten, ondanks de overschoenen, zeik- en zeiknat. Beneden aangekomen hoorde ik het water in mijn schoenen soppen. Gelukkig geen koude, maar wel natte voeten. En wat doe je dan? Terug naar de camping om lekker in een warm chaletje bij te komen van deze ontberingen of als een stel echte bikkels verstand op nul en volgas aan de volgende beklimming beginnen. Dus eigenlijk weer de keuze tussen verstand (= terug naar de camping) en gevoel ("we zijn er nu toch en we laten ons niet kennen"). Je raadt het al, op naar Le Markstein. Deze was minder steil (gemiddeld slechts 4,4%), maar door de kou die we inmiddels hadden geleden en de natte kleren én door zijn lengte (14 kilometer continue klimmen), was hij niet veel makkelijker. De kunst is om dan je ritme te vinden en al je gedachten uit bannen en alleen maar te blijven stampen. En dat lukte. Uiteindelijk kwamen we ook hier weer alle drie na elkaar boven. Langs de kant van de weg lag nog een behoorlijk pak sneeuw de laatste kilometers.
Boven aangekomen snel een eindje naar beneden om uit de ijzige wind te zijn en daar een paar droge shirts en droge handschoenen aan te trekken. Je sjouwt wat mee zo'n berg op met dit weer, maar we hadden het hard nodig. Daar kwamen we PP tegen die het laatste stukje nog omhoog moest. .. Vanwege de kou spraken we af alvast af te dalen en beneden te verzamelen. 14 km klimmen is zwaar, maar je krijgt het er tenminste lekker warm van. 14 km dalen is zwaar afzien. Ik was koud tot op het bot, alles was nat en koud en het werd steeds kouder. Ik heb nog niet eerder zo'n kou gehad en zo afgezien. Tijdens de afdaling kon ik mijn vingers niet meer bewegen en daardoor nauwelijks de remmen bedienen. In de klim was ik in een uur boven, maar de afdaling duurde uiteindelijk ook nog een half uur. Bij de chalet hadden we moeite om onze spullen los te maken en uit te trekken....
Lekker naar binnen, opwarmen en een warme douche nemen. Zelf heb ik het de hele avond niet meer warm gekregen.

dag twee;

Zaterdagochtend, 5.45 uur werd ik wakker en wat hoorde ik? Regen en niet zo zachtjes ook. Weer ingedommeld en om 6.30 uur weer wakker en nog steeds regen. Balen dus. Om 7.30 uur was de rest ook op, ontbijt en crisisoverleg. Wat doen we? Wel fietsen, niet fietsen? Ruud besloot zich niet meer nat te laten regenen, hij was tenslotte de voorbije week ook ziek geweest en moest aan zijn gezondheid denken (heel verstandig Ruud). Ik twijfelde. Toen ik wakker was geworden was ik het liefst direct in de auto gestapt. Maar PP was heel stellig: "ik heb $%*@#$$! geen 600 km in de auto gezeten om niet meer te gaan fietsen. Ik ga koste wat kost!" En ik kon PP natuurlijk niet alleen laten gaan. Stel dat hij zich weer vast zou rijden :-). Samen vertrokken we bij een temperatuur van 2 graden) dik ingepakt in extra lagen kleding en regenjacks voor een enkelvoudige beklimming van Le Markstein. Misschien saai om 2 keer dezelfde berg te nemen, maar qua training was dit wel het beste, een lekkere lange klim die niet al te moeilijk is. Na 2 km rijden kwamen we aan de voet van de klim en daar begin het te regenen. Dat is niet meer opgehouden. De eerste kilometer samen opgereden, maar toen hebben we ieder ons eigen tempo gepakt. Het nadeel van voorop rijden is dat je niet weet of de ander nog wel volgt of dat hij misschien al omgedraaid is en lekker bij de kachel zit. De benen deden nog zeer van gisteren, maar op karakter blijf je toch je benen rond draaien. "Opgeven is geen optie" gonsde het door mijn hoofd. Onderweg nog een "kippenvelmoment" gehad toen ik 3 hertjes op 20 meter afstand aan de rand van het bos zag lopen. Ze stopten even om naar mij te kijken (" welke maf fietst er nu met dit weer tegen een berg op") waarna ze hoofdschuddend rustig verder liepen. Echt gaaf!!!
Na een kilometer of 10 (dus zo'n 4 km van de top) lag er verse sneeuw langs de weg en was er op de weg enige natte sneeuw zichtbaar.
En dat werd steeds erger. In de laatste 2 km hebben we zelfs echt op en door de sneeuw gefietst die er lag. Ik dacht nog, dat wordt opletten bij de afdaling straks. Eigenlijk was het niet leuk meer. Je bent moe, de regen/natte sneeuw striemt je gezicht, je bent alleen op een berg, kunt nergens aan denken, want je zit in een trance, je wilt eigenlijk omkeren, maar toen bedacht ik me "als je nu kon kiezen tussen het ondergaan van een chemokuur of onder deze condities een berg opfietsen?" Helaas kun je niet kiezen op het moment dat je een chemokuur nodig hebt, maar ik denk dat iedere patient graag met ons zou willen ruilen en die berg op fietsen in de sneeuw. Doorgaan dus, want nogmaals "Opgeven is geen optie!".

Met die gedachten in mijn hoofd werd ik ruw opgeschrikt door een luid toeterende automobilist, notabene nog een Nederlander ook. Welke idioot...... verhip, het was Ruud die ons met de auto achterna kwam om wat plaatsjes te schieten. Leuk voor het nageslacht en voor de weblog natuurlijk.
Boven weer vlug omgedraaid en een beschut plekje gezocht want ik waaide bijna van mijn fiets. Extra kleding aangetrokken en droog mutsje onder de helm (je leert snel op dit soort dagen) en even een foto van de fiets in de sneeuw en van Ruud die langs kwam rijden. PP nog een aanmoediging mee gegeven
voor de laatste kilometer en daarna met beleid door de besneeuwde bochten terug naar beneden.
Als een speer de warmte van de douche opgezocht.


Omdat we 's middags toch niet meer konden gaan fietsen hebben we het verblijf met 1 nachtje ingekort en zijn we aan het begin van de middag naar huis gereden. Ondanks het slechte weer hebben we een enorm gezellig maar ook nuttig weekend gehad. We hebben leuke gesprekken gevoerd en elkaar beter leren kennen en we hebben goed getraind. En we waren enorm trots op elkaar vanwege het doorzettingsvermogen dat we hebben laten zijn. Stuk voor stuk echte bikkels!!! Dat belooft wat voor 3 juni !!!
Maar misschien volgende keer toch een trainingskamp op Mallorca?
:-)

Alle foto's zijn te zien op http://picasaweb.google.nl/steeghru/Vogezen2010# en http://picasaweb.google.com/bikebikkel/Vogezen2010#
En kijk ook op onze website www.gevenisweleenoptie.nl

Groeten, Frank